In onze galerie presenteren wij zijn recentste werk ‘Castor’, een bronzen gevechtsmasker dat Romeinse soldaten droegen tijdens ceremonies en toernooien.                                                                                   

Thomas vond zijn inspiratie hiervoor in Het Valkhof Museum: ‘Als geboren Nijmegenaar boeien de Romeinse opgravingen me mateloos, samen met de weergaloze verhalen uit de oudheid. In het museum geldt het masker van de legionair als één van de topstukken. Ik bestudeerde het en heb er mijn eigen interpretatie aan gegeven. Het masker dateert uit de eerste eeuw na Christus. In die hoogtijdagen van het Romeinse Rijk werd Nijmegen gesticht. De Romeinen namen goden uit de Griekse mythologie over. Mijn ruiterhelm met helmkap en gezichtsmasker – verbonden door een scharnier op het voorhoofd – heeft toebehoord aan de strijdvaardige jonge Castor, zoon van oppergod Zeus en tweelingbroer van Pollux. Voor de kenners: in Rome staat op het Forum Romanum de kolossale tempel van deze goddelijke Tweeling. Met de beeltenis van zijn vader Zeus, of Jupiter voor de Romeinen, geeft hij een eerbetoon aan de vader-zoonrelatie.’

Thomas besteedde intensief veel uren en zorg aan de vervolmaking van dit masker. Een authentiek staaltje kunst uit een ‘archeologische opgraving’ anno 2024.

Thomas van der Veer   (1981)        Brons

Wat Thomas in zijn bronskunst stopt? Grote bergen energie, kennis en research. Net als zijn grote voorbeelden werkt hij liever achter de schermen. Die voorbeelden, dat zijn de Hollywood-grootmeesters van de jaren 80 en 90 en daarna: Rick Baker, Dick Smith en Stan Winston. Grimeurs en special effects-experts, die ongelooflijk complexe karakters tot leven wekten in sciencefiction-, fantasy- en avonturenfilms. ‘Bijzondere schepsels, vol mimiek, die in werkelijkheid niet bestaan, maar die volkomen realistisch overkomen en waar ik ademloos naar bleef kijken. Nu nog, trouwens. Het was de tijd van vóór de computeranimaties, fenomenaal. Alles wat je ziet, werd echt gebouwd.’

 ‘Ik ben geboren met het priegelgen’

 Op z’n knietjes zat-ie al poppetjes te kleien van chamotteklei. En terwijl hij tijdens zijn bijbaantje de wortelraspmachine bediende, toverde hij de overgebleven peentjes om tot minutieuze poppetjes. Via de koksschool, een restaurateuropleiding, een baan als fijnmechanisch instrumentmaker en ook één in de wereld van de gameconsoles (maar zonder enige passie voor commercie: ‘Ik ben gewoon een maker’), leidde zijn werkende weg tot zijn geluk naar een indrukwekkende bronsgieterij, waar een wereld aan ambachtswerk en kunstuitingen voor hem openging. Niet alleen stroopte hij zijn mouwen op om het vakmanschap invulling te geven, ook kon hij zijn creativiteit eindeloos de sporen geven.

  ‘Van niets iets maken, dat stroomt door mijn aderen’